Afgelopen Oktober besloot ik om eindelijk eens wat aan die verwaarloosde liesbreuk te laten doen.
Ik begon het gegorgel in mijn onderbuik en het steeds terug duwen van een kluwen ingewanden beu te worden. Als eerste stap moet je dan naar de huisarts voor een verwijsbrief naar een chirurg. Zo gezegd zo gedaan . Een Franse huisarts is net zo iets als een ouderwetse politieagent of schoolmeester, hij heeft nog aanzien en gezag, en daarom houden ze niet van die Hollandse benadering: Hallo dokter, ik heb een operatie nodig want ik heb een liesbreuk. Je ziet de man kijken en denken: nou, dat maak ik wel uit.
Maar goed, je geeft hem een kans om ook zijn opinie te geven, dus broek naar beneden. Hoe lang heb je dat al? Ik loog, een maandje of 2. Nou zegt ie, die is wel “important” hoor. Dat moet geopereerd worden. Hij zet zich achter zijn bureau en begint een brief aan een bevriende chirurg te schrijven. “Cher confrère…..” Ik heb hier een nogal arrogante Hollander die vindt dat hij geopereerd moet worden, en laat ie nou gelijk hebben. Hij is 2 maanden gestopt met roken, drinkt 4@5 glazen rode wijn per dag, maar lijkt verder gezond te zijn. Heb je tijd om hem dicht te naaien in de nabije toekomst?
De bevriende chirurg zetelt in een kliniek in Brive-La-Gaillarde, een 50 tal kilometers bij ons vandaan. Een vriendelijke baas van mijn leeftijd, met een enorme gouden Rolex. Weer die broek naar beneden. Bij hem is de breuk “grosse” Dat moet geopereerd, zegt ie, wanneer kan je? Nou, zeg ik moedig, morgen is goed hoor. Maar dan heeft hij nog geen tijd. Is volgende week ook goed? Ja prima, zeg ik. Dat is dan 55 euri zegt ie, voor 5 minuten werk. Ik begrijp ineens hoe hij aan die gouden Rolex komt.
De dag voor de operatie moet je dan een gesprekje hebben met de narcotiseur. Weer komen roken en drinken ter sprake, samen met afkeurende blikken. Een bevriend dokters echtpaar uit Nederland had me verteld dat ik hem moest zeggen dat ik bij een vorige ingreep ontzettend ziek was na de narcose, want, zo zeiden ze, dan geeft hij je goed spul om je weg te maken. “Lekker aandikken hoor” , zeiden ze nog. De narcotiseur zei dat het niet zou gebeuren. Een hele goede tip die ik iedereen aan kan raden, achteraf bezien. Ik word nog voor een slapeloos nachtje naar huis gestuurd met een brief waarin staat hoe ik mezelf aan moet leveren. Fris gewassen maar ongeschoren en met geknipte nagels. De verpleegster zou mij wel scheren.
Het inchecken in de kliniek was pijnloos, ze hadden me verwacht en binnen een halfuurtje was er mij een kamer toe gewezen. Ik kreeg het bed aan het raam, bij de deur lag al een andere man. Er stond een heel ontvangst commitee klaar, de hoofdzuster die allerlei handtekening wilde hebben, 2 andere verpleegsters voor een cardiogram en de schapenscheerder. Terwijl het cardiogram gemaakt werd was de schapenscheerder haar gereedschap aan het scherpen. Ze deed een nieuw mes op haar tondeuse. Mijn hartslag was inmiddels tot boven de 100 gestegen, wat het cardiogram niet ten goede kwam. Toen de 2 met hun electronische apparatuur vertrokken waren ging de schapenscheerder aan de slag. Ze had begrip voor de oncomfortabele situatie en praatte honderd uit, onderwijl het gesprek onderbrekend met een goedbedoeld “pardon” iedere keer als ze mijn pietje moest verleggen. Gelukkig was het een vrouw met ervaring, niet zo’n jonge giegel. Toen nog onder de douche met een speciale jodium. Net of ik vanonder de zonnebank kwam. Daar lig je dan, terwijl je helemaal niet ziek bent, en nog nuchter moet blijven ook.
De cardioloog kwam nog even langs om te vermelden dat mijn hartslag nogal aan de hoge kant was, en vroeg hoe dat kwam. Het zit in de familie, zei ik, want ik wist hem niet uit te leggen dat het door de schapenscheerder kwam. Frans is toch zo’n moeilijke taal. Ook de chirurg kwam nog even om zijn 55 euri, voor dat geld wist hij me te vertellen dat het allemaal wel goed zou komen en weg was ie.
Het werd een lange slapeloze nacht, want een mens is daar toch zenuwachtig voor.
De dag van de operatie verliep bijzonder snel en eigenlijk zonder te beseffen wat er allemaal met je gebeurt. Ik was al weer rond enen terug op 233 fenetre. Een beetje suf maar zonder pijn. Mijn vrouw kwam ook even langs om polshoogte te nemen. Mijn buurman had de tv weer op France2.
Zo’n nacht na een operatie word je om de haverklap wakker gemaakt voor het controleren van de bloeddruk en temperatuur. Ik werd steeds lastiger tegen de verplegende staf. Ze trokken er zich niets van aan. Dan komt er nog een dag van wachten, wachten, wachten, nog meer France2 met onder andere de Bold and the Beautiful in het Frans. Zo zullen ze wel nooit Engels leren. Het eten was goed,mag ik niet over klagen. Een zeer royale keuze was mogelijk en zelfs een glaasje wijn kon. Kijk, dan ben je toch blij dat je in Frankrijk in het ziekenhuis ligt, al was het alleen maar omdat de mogelijkheid er is, want ik was nog niet aan een glaasje toe.
De volgende ochtend was het alweer tijd om afscheid te nemen. Nu de hechtingen er nog uit na een dag of 8 en het zit er op. Een ervaring rijker en zonder gorgelende ingewanden…..
.JPG)
